ძალიან არ მინდა ამის თქმა, მაგრამ მეჩვენება, რომ ხალხს მოსწყინდა მიტინგები. რატომ, ძნელი გასარკვევია. თვითონ მომიტინგეები შემართებულები არიან, პოზიციაც უცვლელია, მაგრამ სხვა მოქალაქეებს ყურები აქვთ ჩამოყრილი. თითქოს ბედს შეეგუვნენო. არ უნდათ სააკაშვილი, მაგრამ მიტინგზე დგომაც ეზარებათ. ერთი იმიტომ, რომ მიშას გადადგომისა არ სჯერათ, მეორეც იმიტომ, რომ ხელისუფლებაში ისევ სააკაშვილისნაირების მოსვლას ვარაუდობენ და “რა აზრი აქვს”-ო.
  როცა გაცილებით მეტს უნდოდა და სჯეროდა გამარჯვებისა, მაშინ არ დადგა ოპოზიცია მაგრად და დაიშალა (გასულ წლებს ვგულისხმობ), თუმცა, მეორე მხრივ, მაშინ პროვოკაცია ხელისუფლებისათვის ასე დამღუპველი არ ყოფილა. ხელისუფლება საერთოდ გონზე არ იყო, რა და როგორ უნდა მოემოქმედებინა. დარწმუნებული ვარ, მაშინ პროვოკაციის მნიშვნელობასაც ვერ ჩასწვდებოდა. ახლა კი, როგორც ჩანს, ოპოზიცია მანამ არ გაჩერდება, სანამ მთავრობას ყელში არ ამოუვა, რომ ამით შემდეგ ხალხის ტალღა ააგოროს. მთავარია, დროზე მოახერხოს ეს, რათა მხარდამჭერები არ შემოეცალონ. რაოდენ გასაკვირიც უნდა იყოს, ხელისუფლება ამას მიხვდა და ცდილობს, ყველაფერზე თავი დახაროს. 
  სააკაშვილის რეზიდენციის გარშემო უკვე კარვები დგას. ჰოდა, ხელისუფლებაც ითმენს. ითმენს რევოლუციის შიშის ფასად. ჯერჯერობით ორივე მხარე რაციონალურად თამაშობს,  ეს გარეგნულად, თორემ შიგნით რაც ხდება, ამაზე მხოლოდ ფიქრი შეიძლება და ეს უკვე ცალკე თემაა, რასაც მე ვერ გავწვდები.
  მიტინგზე საღამოს 10 საათისათვის მივედი. ისე, ერთ დროს სწრაფი მანქანების გრიალით დამფრთხალ ტრასაზე დასადგურებულმა სიმშვიდემ გამაოცა. თურმე რა კარგი ყოფილა ცოტა ხალხი, ნაკლები შეძახილი და სანახევროდ ცარიელი მიტინგი. საქმე მაინც კეთდება და რაღა აზრია ქვს, რამდენი კაცი დგას იქ (ნამდვილი ქართული გაგებით), მაგრამ აზრი იმას აქვს, თუ ვინ დგას ტრიბუნასთან. ამ შემთხვევაში ჯერ კოკიტო საუბრობდა და შემდეგ უწმაწურ ეკონომისტად მონათლული გია მაისაშვილი.
  სწორედ კოკიტოს გამოსვლისას მივედი რუსთაველზე და, რომ ის საუბრობდა, ამაში დამარწმუნა “ხუნტამ”, რომელსაც ყველა წინადადებაში მოიხსენებდა. მის გამოსვლას, რა თქმა უნდა, თან ახლდა ბექ-ვოკალი “ზვიადი! ზვიადი!”-ს სახით.
  მაისაშვილმაც, თავის მხრივ, იქნია ხელ-ფეხი, რათა უფრო "ამერიკულად" ანუ დამაჯერებლად ესაუბრა. ხალხიც უსმენდა. აბა, რა ექნა. მაგის გულისთვის ხომ არ გაბრუნდებოდა უკან. მიხვდა რა, რომ ეკონომიკური განვითარების გეგმის განხილვა უდროო იყო, გიამ ნაცადი ხერხი გამოიყენა და “საქართველოს გაუმარ...!” შემოსძახა. გაჭრა.
  ამის შემდეგ პრეზიდენტის რეზიდენციისაკენ გავემართე და ღამენათევ კარვებს დავხედე...

ტაქსი მობილიზებულია

"იმედი" ცელოფანზე

ჩურჩხელები სხვენში

no comment

მაისაშვილი: ხედი წინიდან

მაისაშვილი: ხედი უკნიდან

რეზიდენციის გალავანზე...

ყველგან საჩიროა კაი ქარრრრრთული წაქეიფება

უცნობმა ბრძანა, საკნებიო და მეორე დგეს ესენიც გაჩნდა

კარვები, ვითარცა პირამიდები...

ახლა, შიგნითაც შევიხედოთ

ორმაგი დანიშნულების კარავი: თან ღამეს ათევ, თან პატიმარი ხარ

13 აპრილი. უკვე ტრადიციადქცეული მოღრუბლული დღე წვიმით იმუქრება. წამოვიდეს, რა პრობლემაა? დიდი სიამოვნებით შევუშვერდი უქუდო თავს. მთავარია, არ დავიჯერო, რომ გავცივდები. აი, რწმენა რამდენს ნიშნავს! ჩემი აზრით, მიტინგზე მდგომმა ხალხმაც რომ ეს თერაპია გაითავისოს, შედეგს უფრო მალე გავიგებდით. სხვათა შორის, ოპოზიციამ უნდა დააჯეროს ხალხს, რომ დღეს თუ ხვალ, სააკაშვილი წავა. მაგრამ ვერა და ვერ გაერთიანდნენ как следует, თორემ აქამდეც სერიოზულად შეარყევნდენ პრეზიდენტის სავარძელს.
  დღეს კი, რეალურად, არავინ იცის, რამდენად ეშინია პრეზიდენტს. ან ეშინია თუ არა იმდენად, რომ თავისით გადადგეს. ხელისუფლების ნერვიულობაზე ის ფაქტი მიგვითითებს, რომ სამთავრობო შენობების დაცვა შემწვარი ვაშლივით ტკბილი და ლოიალური გახდა. თუმცა ხელისუფლებისგან არაფერია გამორიცხული. რა იცი, რას მალავს, რას ამზადებს? ან სულაც ვერ ხვდება, რას ამზადებს, რადგან მოვლენებისადმი არაადეკვატურია? არაადეკვატურობასთან ზოგჯერ პრობლემა აქვს ოპოზიციასაც (საერთო, თუნდაც დროებით, მიზანს ვგულისხმობ), თუმცა ამ შემთხვევაში, ოპოზიცია, როგორც არასდროს, ისე უქმნის საფრთხეს ხელისუფლებას.
ამ ფიქრებით ვიყავი ავტობუსში გართული, როდესაც დედაჩემმა დამირეკა და მითხრა, ავლაბრის რეზიდენციისკენ დაიძრნენ და ფეხი არ გაადგაო. ნუ, რა თქმა უნდა, ფეხი კი არა, ფრთები გამოვისხი და ისე გავქანდი. გამიმართლა: ჩემს თვალწინ ჩამოიარეს აქციის მოწინავეებმა. თითქოს, მე მიცდიდნენ....

თრთოდე რეზიდენციავ, народ идет!...

ამ კაცს XIX საუკუნის ხატი უჭირავს, ზუსტად ვიცი. გრძელი ისტორიაა

გუნავა დაგვპირდა, გვეშველებაო. ვაცალოთ?

როდის, თუ არა ახლა, იპოვი უკეთეს დროს სურათის გადასაღებად? სურათზე კი უპრობლემოდ მიაწერ, რომ ყველა, შენ უკან მდგომი, შენი ფანია :)

წინ....

აბა, ვინ მიასწრებს აღთქმულ მიწამდე!...

რეზიდენცია в своей красоте

გალავნის მიღმა კი...

ერთ-ერთმა აქტივისტმა ივაჟკაცა და არ შეუშინდა ტერმინატორებს...

გალავანზე აძვრა და, მიმდევრობით, კომბოსტო, სტაფილო და ბანანი მიამაგრა

ყოველივე ეს კი, მისი თქმიტ, სააკაშვილის, როგორც კურდღლის, მენიუა. მერე "ეს საწყალი კურდღელი"-ც დაამღერა შეძლებისდაგვარად. თუმცა, ხალხის რეაქცია ადეკვატური რომ არ აღმოჩნდა, 2 სტროფის შემდეგ, აღარც გაუგრძელებია.

ეს სახლი პრეზიდენტის სასახლის გვერდითაა

...და ამ სახლშიც ცხოვრობენ

კუკავას ქარიზმა ღობის ფიცრებს შორისაც ატანს

ბრეზენტგადაფარებული ტექნიკა, რომელიც, ამჯერად, მიძინებულია, სავარაუდოდ, ბეტეერი და წყლის ჭავლის სატყორცნი მანქანაა

როცა დაცვა არაფერს გესვრის, კედელსაც ქე მიეყრდნობი :)
გალავანზე "ამოსვირინგებულმა" მოზაიკამ ძველი და კარგად ნაცნობი СССР-ი მომაგონა. არადა, როგორ გავს!...

ყველა პოლიტიკოსი თავის მხარდამჭერთან იღებს სურათებს

დათუნიას თაფლი უნდა...

  როგორც ყოველთვის, მეტროს პირველი ვაგონის მესამე კარში შევედი და იქვე, ხელმარცხნივ დავჯექი. სამების ტაძარში მივდივარ. იმედია, ნორმალრ ადგილას მოვხვდები. თუმცა, სადაც უნდა მოხვდე, მთავარია, ფიქრითა და აზრით უფალთან იყო. ისე, ძალიან მიყვარს, როცა ხალხით გადავსებული ეკლესიის ერთ პატარა კუთხეში ვარ ჩემთვის შეყუჟული. მაშინ თვალებს ვხუჭავ, რომ ყურადღება არ გამეფანტოს. საკუთარ თავთან მარტო დარჩენას, ყველაზე უფრო, ალბათ, ეკლესიაში ახერხებს ადამიანი. აბა, რისთვისაა ტაძარი...
  ვერა და ვერ გავიხსენენე, მობილურში გალობა ჩამეწერა. Kyrie Eleison მომენატრა. ახლა გუსტავ მალერის ადაჯიოს ვუსმენ მეტროს რიტმული ხმაურის ფონზე. აი, “გადასასვლეი მეორე ხაზზე”-ც. ამდენი აკანკალებული სახე, ამდენი დაბრეცილი კიდური, ამდენი არაადამიანურად მომზირალი სახე... საშინელებაა! გული მტკივა. საკუთარი თავის მრცხვენია. ზოგჯერ ეს გრძნობა ისე მიმძაფრდება, რომ თავაღერილი ჩავურბენ ორ მეტროსადგურს დამაკავშირებელ დერეფანს. საშინელებაა, როცა ფიქრობ, თითქოს მათ ვიღაცამ მიწისქვეშ ცხოვრება და საქმიანობა უბოძა. თითქოს, ზემოთ ისინი არავის სჭირდება. მაგრამ აქ ჭირდებიან ვინმეს?... არადა, მათს ცხოვრებაშიც უთუოდ იქნებოდა ბედნიერი მომენტები, როდესაც, სიხარულით აღტაცებულნი, მადლობას ეტყოდნენ ღმერთს, რათა ზუსტად ისეთებად გააჩინა, როგორებიც არიან. 
  ყველა ჩვენგანი, მიუხედავად მრავალი ოცნებისა უკეთესი ან სასურველი ყოფის შესახებ, მაინც იმ სხეულსა და იმ გარემოში ვამჯობინებთ ყოფნას, რომელიც ინდივიდუალურად, დაბადებიდანვე მოგვყვება. იმიტომ, რომ მანკიერ სხეულშიც და ცხოვრებაშიც კი კარგი დევს. მთავარია, დაინახო იგი, შემდეგ კი – დააფასო და აღმოჩენილი ღირებულებით იცხოვრო. 
  ამიტომ, ყოველი ჩვენგანი, ოდესღაც, რამდენიმე წამით მაინც, უბედნიერესი იქნებოდა იმიტომ, რომ ის იყო, ვინც სინამდვილეში არის და არა ის, ვინად ყოფნაზეც ოცნებობს.
  ...”ავლაბარი!” ჩავედი...

(პოლიტიკოსთა გამოსვლებს, აუცილებლობის გარდა, არ გავშიფრავ, რადგან ყვლას დედააზრი სააკაშვილის გადადგომაა)
რა თქმა უნდა, ისევ ცივა. ხალხიც ბლომადაა შეკრებილი. უი, შალვა ლაპარაკობს. როგორც იქნა, მისი ოცნება ოპოზიციის მოთხოვნას დაემთხვა და ახლა მთელი ხმით ქადაგებს მიშას გადადგომის ზოგადსაკაცობრიო მნიშვნელობას. კიდევ გამყრელიძემ და ბათიაშვილმაც ისაუბრეს, მაგრამ ტექსტი იგივეა და აღარ ღირს გამეორება. ამასობაში დავითაშვილი გამობუნჩულდა ტელევიზიის შენობიდან და ხალხს საზოგადოებრივ არხზე მონიტორინგის ჯგუფის შექმნის შესახებ ამცნობა. მეტი არაა ჩემიმ მტერი, ყველას გაგო ამ განცხადების შინაარსი, მაგრამ კარგი რამ ხომ თქვა? _ ამას ის ადასტურებს, რომ ყვირილით და გაბრაზებული სახით არ ულაპარაკნია, _ ხოდა ყველა ათრთოლდ სიხარულისგან. “გრეჩიხამ” ჟურნალისტიკსა და ჟურნალისტების საკუთარი განმარტება გააკეთა. მერე რა, რომ კარგი ჟურნალისტი, მისი თქმით, უნდა იყოს ობიექტური. რომ მისდამი კრიტიკულ ჟურნალისტებს ვერ იტანს, ამას არც მალავს. ახლა რუსთავი 2-ის შენობისკენ დაძვრას აპირებენ. 
ჩვენში დარჩეს და, ხალხში მაინც არ არის ისეთი მუხტი, როგორიც წინა უშველებელ მიტინგებზე იყო, ან, თუნდაც, “ვარდების რევოლუციის” დროს.
დაიძრნენ და წამოვიდა ხალხის ლავა... ამოავსო კოსტავა, გადაწვდა პეკინს და მოაშთო ყოველი უდროოდ მიტოვებული მანქანა. გადაირია პატრული. გადაუკეტეს სული, მაგრამ რა ექნა? უბრძანეს, არ გაეკაროო და რას იზამდა... პეკინზე სვეცსკი და ძააააააან ქუუუუუუუული მაღაზიებიდან გაკვირვებული სახეები მზირებოდნენ. ვაჟა-ფშაველაზეც ზუსტად ანალოგიური მდგომარეობა იყო. მცირე პროვოკაციასაც ჰქონდა ადგილი, როდესაც მიტინგზე შსს-ის პირები გამოჩნდნენ მანქანით. კიდევ კარგი, რომ ლიდერებმა დროზე შეაჩერეს ბრბო და არ ჩააღეჭინეს საცოდავი მანქანა თავის ხალხიანად. 
ამასობაში რუსთავი 2-ის შენობასაც მივაღწიეთ. წვიმამაც მოაღწია ჩვენამდე. გია მაისაშვილმა აიღო მიკროფონი და მოჰყვა თავის მართლებას, რომ წინა დღეს სააკაშვილისათვის დედის შეგინება აზრადაც არ მოსვლია და ბლა ბლა ბლა... ისე დამღალა მისმა ზეემოციურმა და გაუგებარმა საუბარმა, რომ ვიფიქრე, შენობის წინ მეტროს გვირაბია, ეს ამოდენა ხალხი ერთად რომ ახტეს, ასფალტს ჩაანგრევს და რელსებზე აღმოჩნდება. ხალხსაც მაგარი დატანჯული სახე აქვს. ვატყობ, უსიტყვოდ ეთანხმება ჩემს ფიქრებს. 1 საათში აქცია ისევ რუსთაველისკენ გაემართა.

ცხოვრება მშვენიერია

ხალხის ტალღა რუსთავი 2-ის შენობისკენ დაიძრა

აქედან იწყება გამვლელთა და თვითმხილველთა შთაბეჭდილებები

ეჰ, მარტო აღმოჩნდა ეს ქალი...

ვინ გაგიგებს, თუ არა საყვარელი ოთხფეხი... :)

ვიღაცას აშკარად ლუკმა ყელში არ გადასდის ამის შემხედვარე

დიახ, ეს ბინა ვაჟაზეა და აქაც ცხოვრობენ

იდეალური კოლეგები...

დაღლილი ქსატია :)

...და ეს პოლიციელი ვინმეს გამლახავია?

მაისაშვილს უსმენს...

მაისას ქადაგებანი...

უსმენს...

ტაშ(ტ)ები

ცელოფანწაღებულნი...

ქუთაისის სიამაყე, "რიონი" გამოჩნდა!