zurriuss-დღიური: 14 აპრილი, 2009

ძალიან არ მინდა ამის თქმა, მაგრამ მეჩვენება, რომ ხალხს მოსწყინდა მიტინგები. რატომ, ძნელი გასარკვევია. თვითონ მომიტინგეები შემართებულები არიან, პოზიციაც უცვლელია, მაგრამ სხვა მოქალაქეებს ყურები აქვთ ჩამოყრილი. თითქოს ბედს შეეგუვნენო. არ უნდათ სააკაშვილი, მაგრამ მიტინგზე დგომაც ეზარებათ. ერთი იმიტომ, რომ მიშას გადადგომისა არ სჯერათ, მეორეც იმიტომ, რომ ხელისუფლებაში ისევ სააკაშვილისნაირების მოსვლას ვარაუდობენ და “რა აზრი აქვს”-ო.
როცა გაცილებით მეტს უნდოდა და სჯეროდა გამარჯვებისა, მაშინ არ დადგა ოპოზიცია მაგრად და დაიშალა (გასულ წლებს ვგულისხმობ), თუმცა, მეორე მხრივ, მაშინ პროვოკაცია ხელისუფლებისათვის ასე დამღუპველი არ ყოფილა. ხელისუფლება საერთოდ გონზე არ იყო, რა და როგორ უნდა მოემოქმედებინა. დარწმუნებული ვარ, მაშინ პროვოკაციის მნიშვნელობასაც ვერ ჩასწვდებოდა. ახლა კი, როგორც ჩანს, ოპოზიცია მანამ არ გაჩერდება, სანამ მთავრობას ყელში არ ამოუვა, რომ ამით შემდეგ ხალხის ტალღა ააგოროს. მთავარია, დროზე მოახერხოს ეს, რათა მხარდამჭერები არ შემოეცალონ. რაოდენ გასაკვირიც უნდა იყოს, ხელისუფლება ამას მიხვდა და ცდილობს, ყველაფერზე თავი დახაროს.
სააკაშვილის რეზიდენციის გარშემო უკვე კარვები დგას. ჰოდა, ხელისუფლებაც ითმენს. ითმენს რევოლუციის შიშის ფასად. ჯერჯერობით ორივე მხარე რაციონალურად თამაშობს, ეს გარეგნულად, თორემ შიგნით რაც ხდება, ამაზე მხოლოდ ფიქრი შეიძლება და ეს უკვე ცალკე თემაა, რასაც მე ვერ გავწვდები.
მიტინგზე საღამოს 10 საათისათვის მივედი. ისე, ერთ დროს სწრაფი მანქანების გრიალით დამფრთხალ ტრასაზე დასადგურებულმა სიმშვიდემ გამაოცა. თურმე რა კარგი ყოფილა ცოტა ხალხი, ნაკლები შეძახილი და სანახევროდ ცარიელი მიტინგი. საქმე მაინც კეთდება და რაღა აზრია ქვს, რამდენი კაცი დგას იქ (ნამდვილი ქართული გაგებით), მაგრამ აზრი იმას აქვს, თუ ვინ დგას ტრიბუნასთან. ამ შემთხვევაში ჯერ კოკიტო საუბრობდა და შემდეგ უწმაწურ ეკონომისტად მონათლული გია მაისაშვილი.
სწორედ კოკიტოს გამოსვლისას მივედი რუსთაველზე და, რომ ის საუბრობდა, ამაში დამარწმუნა “ხუნტამ”, რომელსაც ყველა წინადადებაში მოიხსენებდა. მის გამოსვლას, რა თქმა უნდა, თან ახლდა ბექ-ვოკალი “ზვიადი! ზვიადი!”-ს სახით.
მაისაშვილმაც, თავის მხრივ, იქნია ხელ-ფეხი, რათა უფრო "ამერიკულად" ანუ დამაჯერებლად ესაუბრა. ხალხიც უსმენდა. აბა, რა ექნა. მაგის გულისთვის ხომ არ გაბრუნდებოდა უკან. მიხვდა რა, რომ ეკონომიკური განვითარების გეგმის განხილვა უდროო იყო, გიამ ნაცადი ხერხი გამოიყენა და “საქართველოს გაუმარ...!” შემოსძახა. გაჭრა.
ამის შემდეგ პრეზიდენტის რეზიდენციისაკენ გავემართე და ღამენათევ კარვებს დავხედე...

ტაქსი მობილიზებულია